Orhan Pamuk, Sneeuw: Roman: Uit het Turks vertaald door Margreet Dorleijn & Hanneke van der Heijden, Amsterdam/Antwerpen (De Arbeiderspers) 2004-3e druk, 471pp.

Sneeuw is een meesterwerk. Een Turkse dichter die over is uit Duitsland bezoekt op verzoek ‘toevallig’ – hij heeft een journalistieke opdracht aangenomen maar is ook verliefd op een daar wonende vrouw – de plaats Kars in Oost-Turkije en beleeft daar in de context van een winterse sneeuw-aanval een plaatselijke ‘staatsgreep’. In deze meesterlijk gecomponeerde en vertelde roman die je ademloos in het lezen of beter: in het gebeuren meeneemt, komen niet alleen een eindeloze hoeveelheid menselijke, maatschappelijke, culturele en politieke thema’s aan de orde maar ook een beschrijving van het leven in de vele gebieden en plaatsen waar Turken wonen, en de tegenstellingen die zich daarbij voordoen. Pamuk heeft daar echter een universeel gebeuren van gemaakt dat direct toepasbaar lijkt op andere plaatsen en tijden, zo dicht zitten de personen en hun dubbele agenda’s, hun karakters, en hun gedragingen de lezer op de huid. Van de rol van poëzie en letterkunde in de samenleving tot die van het hoofddoekje. En veel veel meer. Aan het eind moet de verteller dan ook huilen. Hij heeft zijn hart achtergelaten – of neergelegd in deze roman?