Tahar ben Jelloun, Een verblindende afwezigheid van licht, Uit het Frans vertaald door Maria Noordman, Breda (De Geus) 2002, 249 pp.
Idem, Zoon van haar vader, Met neergeslagen ogen, Gebed voor een afwezige, Een gebroken man, De blinde engel, Breda (De Geus) diverse jaartallen

De schrijver neemt ons in de prachtige tekst van Een verblindende afwezigheid van licht mee naar de gevangenis van Tazmamart waar een deelnemer aan een opstand tegen de Marokkaanse koning zeventien jaar lang de ‘afwezigheid van licht’ volhoudt, en welke middelen hij daarbij gebruikt, welke ervaringen hij opdoet, wat er zoal door hem heengaat, en hoe dat in contacten met zijn medegevangenen, met de bewakers, en in zijn gedrag en denken vorm krijgt. De gevangene ontwerpt een eigen vorm van spiritualiteit waarin hij bijna kan wonen, kun je zeggen. De lezer krijgt een indringend beeld van de gruwelijkheid van deze gevangeniservaring. Maar ook veel aanknopingspunten om over allerlei essentiële menselijke situaties en thema’s na te denken. De schrijver gebruikt vaker de ervaringen van een ander of van anderen als uitgangspunt voor een romantische vertelling waarbij hij de thematiek uitvergroot, terwijl het prachtig vertelde verhaal zelf de lezer ongemerkt meeneemt. Ik beschouw dit boek als een van de meesterwerken van deze auteur door de combinatie van indringendheid van de beschreven ervaring en de lichtvoetige, poëtische taal die de lezer vervoert. De verblindende afwezigheid van licht heeft hier een tegenwicht gekregen in spiritualiteit en prachtige taal. P.S. Ook de andere boeken van deze schrijver – een toekomstige Nobelprijswinaar? – zijn zeer de moeite waard door de belangrijke – uiteenlopende – thema’s en de vaak adembenemend mooie taal: Zoon van haar vader, Met neergeslagen ogen, Gebed voor een afwezige, Een gebroken man, De blinde engel. De schrijver staat bovendien als Marokkaanse intellectueel in Frankrijk midden in de problematiek van Europa (en de wereld) en haar culturele, sociale en individuele tegenstellingen.