Orhan Pamuk, De witte vesting: Uit het Turks vertaald door Veronica Divendal, Amsterdam/Antwerpen (De Arbeiderspers) 2002-2e druk, 205pp.
Idem, Ik heet Karmozijn: Roman: Uit het Turks vertaald door Margreet Dorleijn & Hanneke van der Heijden, Amsterdam/Antwerpen (De Arbeiderspers) 2002-5e druk, 522pp.

Orhan Pamuk slaagt erin je vanaf het begin van zijn romans mee te nemen in een betoverend verhaal. Puur leesplezier. Elementen van spanning, van psychologische diepgang (het thema van de ‘dubbelganger’ en de mogelijk groeiende zelfkennis in De witte vesting is een volstrekt fascinerende leeservaring), van menselijke verhoudingen, van culturele ontwikkelingen en nog veel meer. Pamuk besteedt heel veel aandacht aan het oproepen van ‘vergeten’ maar op zichzelf uiterst boeiende werelden, zoals de cultuur aan het Osmaanse hof gedurende de bloeitijd van eeuwen geleden. Dat is in Ik heet Karmozijn tussen de als een detective zo spannende gedeeltes door soms een beetje langdradig maar eigenlijk ook weer van grote schoonheid. Je begrijpt het zieleleven én de kunst van de miniaturisten die voor de sultan diens dure boeken verluchtten en daarin een hele cultuur neerlegden. Behalve dat deze romans je helemaal meenemen krijg je spelenderwijs ook oog voor culturele veranderingen – de spanningen tussen de invloeden van het Westen en van het Oosten spelen voortdurend hun rol – en voor de uniekheid van iedere grote cultuuruiting en van ieder menselijk gedrag, in slagen en falen. Grootse romans uit een nog steeds boeiend land tussen Oost en West in (met een invloedrijke historie die teruggaat tot ver voor de klassieke periode, al schrijft Pamuk daar in deze boeken niet over).