Tahar Ben Jelloun, De schrijver: Roman: Uit het Frans vertaald door Maria Noordman, Breda (De Geus) 2000, 187pp.

Opnieuw een roman van deze auteur die prachtig is om proevend te lezen. Zo dromerig-verleidend, poëtisch, subtiel is de taal. Het onderwerp is de jeugd en volwassenwording van de auteur, temidden van zijn herinnering aan de plaatsen waar hij groot werd, aan zijn familie en aan zijn ontmoetingen en kennismakingen met de belangrijke aspecten van het leven, ziekte, sterven, liefde, eenzaamheid, creativiteit, toenadering, afstoting en afscheid, tekortschieten, leren, je uiten. En de rol die zijn schrijverschap in dat leven gaat spelen, een meest bepalende of meest expressieve rol.
“Ik maakte me heel klein, zocht een plaatsje achter de woorden. Ik werd te verwaarlozen, offerde de ruimtelijke dimensie van mijn gezicht op. Ik liet mijn narcisme plaatsmaken voor de hoop op een oneindige nederigheid, voor een afstand doen van mezelf, van mijn eigen beeld. In de versleten spiegel zag ik niet meer mezelf, maar ik zag schaamte, een gevoel waardoor je gezicht zichzelf verraadt, zich blootgeeft, de rode kleur aanneemt die opkomt als koorts en die herinnert aan de blik van anderen.
Niet in de smaak willen vallen, maar opgewassen zijn tegen je eenzaamheid, je dood waardig zijn, niet het definitieve eindpunt, maar de fundamentele dood die in de tijd staat geschreven met lettergrepen waarmee gedichten worden gemaakt.” (102)