Volgens Lao Zi zijn dao en de, de weg en het gaan van ons en van elk bestaan, bijzonder genoeg om er jing over te schrijven: het boek. Tussen haakjes: lidwoorden werden in die tijd nog niet geschreven. Dat boek werd ongeveer ruim vier eeuwen v.C. geschreven of liever samengesteld uit gedichten en spreuken met gebruikmaking van spreekwoorden, gezegden en bekende liedjes. Door die samen te voegen tot 37 hoofdstukjes over hoe alles wat bestaat, zeg maar de wereld inclusief wijzelf en alles er omheen en erop, ofwel de hele werkelijkheid die altijd in ontwikkeling en verandering is, ten diepste en eenvoudigste opgevat kan worden, dat is over dao, de weg; en 44 hoofdstukjes over hoe wij in die wereld kunnen leven op de beste en effectiefste wijze, dat is over de, het gaan ofwel de goede inzet of deugd of energie van alle verandering en activiteit.
Dao, de weg en de, het gaan op die weg, zijn echter het omgekeerde van opgeblazenheid. Hoe natuurlijker en vanzelfsprekender, hoe beter. Want de werkelijkheid stelt ons iedere keer voor verrassingen, en als we ons er buiten of boven plaatsen, is dat zeker niet de de van dao. In de Daodejing zit krachtige oppositie tegen de opgeblazenheid en gelijkhebberij of betweterij en heerszucht. Wie de dao volgt met de, begint ieder moment opnieuw. Is de dao van de dan niet aanbevelenswaardig? Niet in de zin dat je er uiterlijk veel mee bereikt (want alles verandert toch uiteindelijk weer). Wel in de zin dat je innerlijk voor alles open staat, je permanent verbindt met de veranderende werkelijkheid waarmee jij al “een” was en door alle processen blijft. De kleine stapjes van elk deelproces zijn net zo belangrijk als de grote van alles samen. Dat laat veel ruimte voor onderlinge verschillen en voor het respecteren van elkaar en van alle verschillen. En voor het steunen van alle processen zover wij die zien, inclusief onze beperktheden en mogelijkheden erin.
De dao volgen met de is dus niets bijzonders. Wel moeilijk voor wie zich bij voorbaat iets toegedacht hebben als eigen opvatting of bezit zonder rekening te houden met hun omgeving en met alle veranderingen (zelfs uiteindelijk van alles). Lao Zi wijst streven naar iets goeds niet af, integendeel, maar wijst er op dat het goede niet per se samenvalt met wat onze kleine verlangens beogen. De ruimte om ons heen is zo onmetelijk dat we niet hoeven pretenderen die naar onze hand te kunnen zetten.
En dus komt alles eerst aan op open zijn van binnen, en vanuit die openheid naar buiten toe bescheiden te handelen, in het besef dat wij het geheel inclusief onszelf het beste dienen door in dat geheel onze bijdrage te leveren. Niet met slaande trom maar met gevoel voor de juiste golflengten.
