Over het permanent bijwerken van de site – en de relatieve verwerkelijking van het virtuele absolute

Het permanent bijwerken van de site vindt mee – of liever vooral –  zijn oorsprong in mijn ervaring dat vroegere ervaringen en inzichten aanvulling en correctie verdienen. Sterker: er is maar weinig dat niet ontkomt aan een ervaring die ik al levende, ervarende, lezende en lerende opdeed: er is weinig fundamentelers dan verandering. Verandering als fundament? Sommigen zullen denken en zeggen dat ‘wij’ en alle andere ‘onderdelen’ van de werkelijkheid weliswaar veranderen maar het fundament van de werkelijkheid niet. Met taal kan dat echter niet bewezen worden, ook niet met de beste logische taal; want taal verbindt groepen taalgebruikers maar zowel de groepen als de talen zijn in voortdurende verandering. Met taal komen wij niet uit dit dilemma. Met logica evenmin. En dus staan wij ten allen tijde (althans sta ik nu, en u ook neem ik aan) voor de conclusie dat ik tegelijkertijd ervaring en inzicht ontwikkel, en verbonden ben met alle denkbare en ondenkbare ‘werelden’ die er zijn geweest, er zijn en nog komen, zonder ze elk moment te kennen dan via – en als – mijn beperkte kennis van dit moment, zij het dat die zich ontvouwt en groeit, en verandert en weer opgaat in wat meer is dan ‘ik’. En die ik niet aan mijn namen ondergeschikt kan maken. Maar wat ik wel weet is dat ik altijd met u lezeres en lezer verbonden ben, via mijn tekst –  ook als mijn tekst verouderd is –  maar nog meer of minstens ook altijd virtueel: en die verbondenheid is op geen enkele wijze te annuleren. (Waarbij ik met ‘virtueel’ niet anders meen dan alle verbindingswijzen die niet via als zodanig bekende gesproken of geschreven taalelementen lopen. Wat meebrengt dat het zinvol is om ook over alle substraten en superstraten van woordentaal na te denken.) Terwijl wij altijd in die verbindingen leven, veranderen ze, en veranderen de talen waarin we ze verwoorden. De vraag is welke resonanties elkaar op een bepaald moment en in een bepaalde constellatie niet of wel raken, ofwel al dan niet voor elkaar waarneembaar zijn en/ of betekenis hebben. Kan de ervaring hiervan of het inzicht hierin behalve als steeds zich vernieuwend en verdiepend inzicht ook met snelheid dan wel traagheid van elementen van de zich tot elkaar verhoudende delen en tot ‘het’ geheel te maken hebben? In welke mate blijven oudere woorden hetzelfde dan betekenen? Of bestaat het geheel in steeds nieuwe manieren waarop de oude elementen veranderen tot nieuwe, beide in hun eigen oude respectievelijk nieuwe samenhang? Niet openstaan voor permanente verandering (voor de grondeloosheid van wat wij als werkelijk ervaren) betekent vastheid in wat nooit meer verandert: tenzij wij de ervaring en de taal leren die verandering en vastheid beide omvat, misschien niet in absolute vormen maar in oneindig relatieve die het absolute permanent veranderend in nieuwe verschijningen en vormen verwerkelijken. Het bestaan is hoe dan ook een wonder. En onze angsten slechts tegenbeelden van de ook altijd aanwezige omgekeerden ervan.